Kijken voorbij de tijd

“ik kan de hele dag wel eten. En ook gewoon alles door elkaar” zei ze. Dan ga ik van zoet naar hartig en van zacht naar kraken. Geen grote hoeveelheden in een keer, dat trek ik niet. Maar gewoon de hele dag door.

En dan kijk in naar mezelf in de spiegel en zie een soort van monster. En dan bedoel ik geen koekiemonster maar echt een heel naar donker wezen dat alles opvreet en zo ondertussen ook aan mij begonnen is.

Straks ben ik ook nog opgegeten en waar ben ik dan? Kan ik mezelf dan nog wel zien?  Ik begin zelfs om me heen te kijken of het er echt is. Zo voelt dat dan. Gek mens ben ik”.

Dat klink niet fijn en we gaan op onderzoek uit.

De spanning in haar lijf is voelbaar en concentreert zich rond haar keel. De keel is een bijzondere plek. Het is de poort waar voeding (of vulling) en energie vanuit de buitenwereld ons systeem binnenkomt.

Maar ook onze binnenwereld naar zich kan uiten en gedeeld kan worden naar de buitenwereld toe. Expressie van gedachten en gevoel. Of, het juist niet uiten…

We gaan verder en dieper terug dan mijn client kan bevatten. Terug naar een donkere periode verbonden aan haar grootouders. En tijd waar supermarkten en koelkasten vol met eten niet gewoon waren. En tijd van overleven, onveiligheid en een tijd van voorbij grenzen gaan om iets eetbaars te kunnen bemachtigen. En donkere tijd, een monsterlijke tijd. Een tijd waar je niet vrijuit kon spreken. En een tijd waar intense honger en leegte was en haar grootvader het leven los moest laten om zijn gezin nog met kleine beetjes te kunnen voeden.

Er zijn verschrikkelijke gebeurtenissen geweest die voor altijd geheim moesten blijven, zorgvuldig bedenkt waren en meegereisd zijn door haar familiesysteem. Nooit verteld uit schaamte en angst. Het mocht niet zichtbaar zijn.

“Als een donker monster” zei ze.

Door te verbinden met deze donkerte en de gebeurtenissen te doorvoelen, het te doorleven en het uit te spreken kwam er uiteindelijk beweging in haar lijf. Hoestend en proestend liet ze vrij. Happend naar adem bracht ze zuurstof in haar familiesysteem.

Het geheim was vrij en ze kon compassie voelen voor haar grootouders. En in het bijzonder voor haar opa. Ze had hem nooit gekend, maar hij was voor haar zo dichtbij komen.

“Alsof ik hem mijn hele leven al ken”.

“Dank je wel Fonny, er is geen monster meer in de spiegel en het maar raaketen is verschoven naar de achtergrond. Ik weet dat het er was maar het is niet meer van mij. Om mij heen is rust en de drang om steeds om mij heen te kijken is verdwenen. Ook bedankt dat je me hebt laten zien hoe ik gezond kan eten. Want dat heb ik eigenlijk nooit echt gedaan als ik erop terugkijk”.