Ik had een haat-liefde verhouding met eten!
Het is half december en kan ik met trots zeggen dat ik dit jaar nog geen pepernoot en kerstkransje heb aangeraakt. Hopelijk verdwijnen alles snel uit de winkel, want dan kan 2018 de boeken in als het eerste jaar zonder Sint- en kerstsnacks voor mij. Vandaag is het 2 en een half jaar geleden dat ik ben begonnen met het Cambridge Weight Plan. Ik had een haat-liefde verhouding met eten en daardoor ook met mijn lichaam. Ik had me erbij neer gelegd dat ik altijd het dikkerdje zou zijn. Al vanaf mijn 12e kampte ik namelijk met serieus overgewicht. Meerdere keren viel ik af, om altijd daarna weer dubbel en dwars aan te komen. Ik had inmiddels zoveel diëten en sportprogramma’s gevolgd dat ik zelf een kookboek zou kunnen schrijven.
Ik geloofde niet meer in diëten.
Dus toen twee vriendinnen aankondigde te starten met Cambridge, dacht ik bij mezelf dat ze hun geld in de sloot aan het gooien waren. Tot die twee vriendinnen me uitnodigde voor een gezonde maaltijd en gezellig avondje. Ze waren samen ruim 4 kledingmaten afgeslankt met de hulp van Fonny Freek. En ik kon met eigen ogen zien dat ze naderhand niet weer aangekomen waren.
Op dat moment waren ze namelijk al meer dan een half jaar stabiel. Vooral dat laatste maakte dat ik me liet overhalen door ze om naar Fonny’s praktijk te komen voor een goed gesprek. Ik beloofde de meiden dat ik het diëten nog één laatste kans zou geven. Eén kans voor Cambridge en daarna zou ik me er voor altijd bij neerleggen dat ik geboren was met de genetische variatie van eeuwig trek en honger.
Een van die meiden smokkelde me de eerste keer mee naar Fonny omdat ze een tijdschrift bij haar wilde ophalen. Fonny gaf me een hand en ik voelde warmte stromen.
Ik heb elk denkbaar dieet wel een keer geprobeerd.
Ik mailde meteen dat ik graag een intakegesprek wilde. Fonny gaf aan vol te zitten, maar ze wist wel een collega die tijd had. Ik dacht terug aan die warme hand en wist dat ik mijn hart moest volgen. Ik zei dat ik dan wel wilde wachten tot ze tijd had.
Kort daarna zat ik in haar praktijk. Ik vertelde dat ik al zolang als ik me kan herinneren overgewicht heb. Ik vertelde dat ik elk denkbaar dieet wel een keer geprobeerd had en dat ik van ongeveer elk product in de supermarkt weet wat erin zit. Maar ondanks al mijn kennis en ervaring zat ik daar op 27 jarige leeftijd met een ongezond hoog vetpercentage. Ik zei tegen haar dat ik voor mijn dertigste nog één keer een goede lijnpoging wilde doen om te voorkomen dat ik aan een maagverkleining moest gaan denken.
Fonny vertelde me hoe Cambridge werkte. En heeft duidelijk uitgelegd wat het principe van ketose inhield.
Ze vertelde dat ik elke week bij haar zou langskomen om te wegen. Bijdehand als ik ben vroeg ik haar of ze dan de netto kilo’s zou meten of het vetpercentage. Beide was haar antwoord. Ik wist natuurlijk alles van afvallen en weet daardoor dat je netto zeer zwaar kunt zijn, maar toch super gezond kan zijn doordat je veel spieren hebt. Fonny vroeg dus uiteindelijk: dus is dit wat je wilt? Ik antwoordde: ja want dit is mijn laatste kans. Ik zette mijn handtekening onder een mentaal contract dat ik voor mezelf had. Als dit niet zou werken, dan zou ik in me laten snijden.
Ik wist misschien wel alles van eten, maar ik wist nog te weinig over mezelf.
Nu twee een half jaar heeft Fonny me veel wijzer gemaakt dan ik ooit was. Ik wist misschien wel alles van eten, maar ik wist nog te weinig over mezelf. Fonny heeft me doen inzien hoe mijn lichaam en geest functioneren. Bij een standaard lijf hoort een standaard dieet. Ik heb zo’n lijf niet en ik heb ook geen standaard geest. Ik ben uniek op elke manier. Ik maak unieke dingen mee en ik kom uit een uniek gezin. Al die aspecten spelen een rol bij hoe ik eten en mezelf ervaar.
Ik weet nu dat ik eten zie als een troost, maar dat ik troost uit andere dingen mag halen. Ik weet nu dat ik eten zie als iets gezelligs, maar dat ik het ook zonder eten gezellig kan hebben. Ik weet nu dat ik moet voorkomen dat ik met honger door een winkelstraat loop. Ik weet nu wat voor soort voedsel mijn grootste valkuil is. Ik weet nu dat als ik niet toegeef aan de prikkel om te eten, dat die prikkel dan ook weer dooft.
Ik neem de tijd
Het belangrijkste wat ik geleerd heb van Fonny is dat ik me niet hoef te schamen als ik iets niet goed doe. Ik was zo perfectionistisch dat ik het niet kon verkroppen om een keer te falen. Fonny moedigde mij weer aan om door te gaan. Na veel gesprekken met haar ben ik tot conclusie gekomen dat ik de strijd tegen vet en ongezond leven allang en breed gewonnen heb. Soms verlies ik een kleine veldslag, maar de oorlog heb ik gewonnen.
Als ik doorga met het Cambridge dieet zoals ik dat nu volg, dan kan het niet anders dan dat ik over een tijdje bij mijn doel kom. Daarna zal ik nog heel lang bij Fonny langskomen om op gezond gewicht te blijven. Ik ben nu al 2 en een half jaar bezig en dat lijkt misschien veel, maar ik weet dat ik daarvoor minstens 15 jaar te zwaar ben geweest.
Mijn lijf en geest is nu aan het ontgiften en ontwennen van 15 jaar ongezond eten. Daar neem ik de tijd voor. Ik ben trots op elke les die ik heb geleerd en ik ben blij met de vele maten minder die ik nu kan dragen.
Lieve Fonny, dankjewel dat je me aanmoedigt om weer op te staan als ik val en dankjewel dat je me toejuicht als ik op eigen kracht een verleiding weersta!
Lia
