Ik ben nooit zo volhardend geweest, ik begin overal aan maar maak niets af…..
Weinig discipline maar vooral weinig zelfvertrouwen denk ik. Bovendien een kop-in-het-zand-steker, alles alleen willen doen en vooral tegen niemand zeggen waar je mee bezig bent, want dan gaat het sowieso mis.
Ik heb nooit een stabiel gewicht gehad, ik schommel enorm. Al heel vaak in het leven ben ik aan het lijnen geweest. Meestal alleen in mijn hoofd en soms met daadwerkelijk goed resultaat.
De laatste keer dat dat gebeurde was ongeveer 7 jaar geleden. Op eigen kracht en op mijn eigen manier. Dit had ik al een aantal keer eerder zo gedaan. Gezien ik 7 jaar geleden ook nog een stukje jonger was ging het toen best snel en kreeg ik al vrij snel complimenten, wat erg motiverend werkte. Daarna was ik redelijk stabiel in gewicht gebleven. Wel iets te zwaar, maar stabiel.
Ik was een roker en wilde daar al heel lang graag van af, maar ik dacht steeds dat ik dan enorm in gewicht zou aankomen. Een stom excuus natuurlijk want zo bleef ik in het vicieuze cirkeltje ronddraaien en in gewicht toe-en afnemen gebeurde ook wel als ik rookte.
In ieder geval kreeg ik in oktober gezondheidsklachten en dacht nu moet het echt klaar zijn. Ik ben meteen gestopt met roken en zou goed gaan opletten met eten maar ongemerkt at ik toch veel meer en vooral snaai, want ik ben een enorme zoetekauw. Ik voelde mijn gewicht omhoog vliegen en zat totaal niet lekker in mijn vel. Ik dacht ik moet echt iets gaan doen want anders steek ik straks weer een sigaret op en dat wilde ik absoluut niet.
Ook merkte ik dat het mij dit keer niet op eigen kracht ging lukken. Kop in het zand en alles alleen doen had dit keer absoluut geen zin. Ik wist dat een kennis het Cambridge dieet had gevolgd en was hier erg positief over, dus ik dacht ik ga het ook proberen. Ik zag er tegenop omdat ik nu niet stilzwijgend ergens aan kon beginnen om er vervolgens weer stilzwijgend mee te stoppen (lees, niet af te maken).
Je gaat een commitment aan en als ik ergens een hekel aan heb zijn het commitments.
Ik was op gesprek geweest bij Fonny en tijdens de intake opende zij gedeeltelijk mijn ogen over mijn kijk op eten. Hierdoor had ik besloten verder te gaan en een dag te prikken om te starten. Ik ben het dieet begonnen en na 1 dag vloog ik al tegen de muur op. Ik werd opstandig en bozig en stond er totaal niet achter. Ik vond mijn eigen manier beter maar goed, ik was de commitment aangegaan en moest ook weer terug om e.e.a. te bespreken en het weegmoment. Ik was nooit van het wegen want ik dacht ik merk het wel als mijn broeken losser zitten en als ik in de spiegel kijk.
Het weegmoment was positief en er wordt niet alleen naar het gewicht gekeken maar naar spieren, vetmassa, vochtpercentage etc. Het gaat om het totaalbeeld, mar ging me eigelijk niet snel genoeg. Zeker omdat het 7 jaar geleden zo snel ging terwijl ik er voor mijn gevoel minder voor moest laten als nu.
Ook kreeg ik nu totaal geen complimentjes omdat niemand het verschil had opgemerkt. Dit ging een tijdje zo en het frustreerde mij.
Op een gegeven moment vertelde ik aan Fonny wat een tweestrijd ik had met dit dieet en dat ik er na ieder weegmoment aan zat te denken om ermee te stoppen.
Fonny pepte me steeds weer op en zei me steeds waarom die andere factoren zoveel belangrijker zijn dan de kilo’s en dat het juist harstikke goed ging. En zo gingen we steeds verder.
Ik had ineens meer dan mijn doel bereikt!
Bij het Cambridge dieet heb je verschillende fases waar je in kan starten en dan ga je steeds een stap verder. Ik had een bepaald gewicht voor ogen en dan zou ik verder gaan naar stap 4 waarin je ook weer een graan product en fruit kan eten, alleen gezien het voor mijn gevoel niet snel genoeg ging bleef ik in fase 3 hangen, terwijl Fonny het heel goed vond gaan en al een aantal keer had gevraagd of ik al klaar was voor fase 4. ‘Nee’ was het antwoord dan steeds.
Nu twee weken geleden had ik een weegmoment en ik had ineens meer dan mijn doel bereikt!
Dit gaf me een ontzettend euforisch gevoel. Voor Fonny natuurlijk ontzettend leuk om te zien omdat ik continu zo’n tweestrijd had en toch had doorgezet. Het lijkt erop dat ik de strijdbijl heb begraven en dat ik er nu redelijk vrede mee heb dit dieet te doen. Hierdoor heeft mijn lichaam letterlijk ‘los’ gelaten denk ik. Ik zeg bewust ‘redelijk’ vrede, want het is en blijft ontzettend moeilijk om te doen. Vooral als je gezinsleden of de mensen om je heen continu van alles in je bijzijn kunnen eten en je het nog klaar moet maken ook voor ze, in mijn geval.. maar uiteindelijk ga je jezelf goed voelen en dat is waar je het allemaal voor doet!
Charlotte
