Het gewicht kwam er al bij als ik al aan eten dacht

Eten, het ene moment is het mijn vriend en het andere moment mijn vijand.

Het is mijn vriend als ik mij er goed door ging voelen, even niet die (emotionele) pijnen.
Maar oooo wat is het mijn vijand zodra het tegen mij gaat werken. Korte momenten voelde ik mij “goed” mijn geest of lichaam had het nodig, al voelde ik mij al snel heel verdrietig en keek niet meer naar mezelf. De één kan alles eten, chips, chocolade en allerlei lekkere dingen. En ik, nee, het gewicht kwam er al bij als ik al aan eten dacht.

Het is gewoon niet eerlijk!

En toch ben ik het gevecht aangegaan. Niet alleen, maar gesteund door mijn gezin (die nog steeds chips, chocolade naast mij op de bank eten) en natuurlijk gesteund door Fonny.
De woorden “Ben trots op je” doen zo goed.

Op moeilijke momenten, momenten dat mijn gedachten het gevecht dat mijn gedachten het gevecht denken te gaan winnen, dan ben ik Sterk en zeg tegen mezelf “Nee”.
Langzaam bouwen we het weer op. Straks zijn er ook voor mij weer momenten dat ik “Ja” kan zeggen tegen iets lekkers. Maar door mijn gevecht op dit moment maakt het me niet alleen nu sterker maar ook straks.

Ik zal sterker zijn, ik zal mijn verdriet en pijn niet meer weg eten en bovenal ik zal TROTS zijn op mezelf.
Hoelang het gaat duren weet ik niet naar dat ik mijn doel zal halen is zeker, niet alleen maar met alle steun en liefde om mij heen.

Petra.