Categorie: Nieuws

Ze vond haar buik te dik en had een hekel aan haar spiegelbeeld.  Ze kon haar eigen schoonheid niet zien.

Afvallen was belangrijk in haar leven.

Ze hoorde als kind al dat ze te zwaar was en een buikje had. Van huis uit had ze meegekregen dat ze altijd moest opletten met wat ze at.

En ze leerde al jong hoe ze haar lijfje en zichzelf kon verstoppen onder kleding.

Haar grootmoeder was lief voor haar. Ze kreeg altijd een ‘koetjesreep’. Daar had ze zoete herinneringen aan.

Deze lieve vrouw had veel meegemaakt in haar leven en genoot ervan mijn cliënt te verwennen met de reep. Iets wat ze zelf niet kreeg toen ze jong was. Chocolade was haar taal van de Liefde.

Toen ze stierf liet ze een grote leegte achter.

Mijn cliënt was moe. Moe van het altijd maar op moeten letten met eten, moe van dat buikje en moe van het verstoppen van wie ze was.

Steeds vaker ging ze “los” met hele repen chocolade.  Zoete zachtheid, de liefde van buitenaf wat ze in haarzelf nog niet kon voelen.

” En ik heb er nu zo mijn buik van vol!”

Voorzichtig en liefdevol bewogen we door haar voorouderlijn en kwamen in contact met grote armoede, schaarste en leegte. Geen ruimte voor koestering, zachtheid en liefde.

Geen eten en geen veilige plek. Het er niet mogen zijn.

Door een tekort aan voeding had haar grootmoeder als jonge meid een opgezwollen buik. Het was een schande dat dit zichtbaar was.

Ze werd weggestuurd naar familie op het platteland. Uit het zicht. Ze werd verstopt.

Ze moest daar hard meewerken, zo jong als ze was. En eten was er nauwelijks. Haar buik zwol verder op en ze moest overleven. Terugkeren naar thuis was onmogelijk.

“Zolang mijn buik opgezwollen is, leef ik”

Een imprint die grootmoeder haar hele leven onbewust levend gehouden heeft. Stevig verankert in haar fundament en doorgegeven tot aan mijn client.

Misselijk en verdrietig doorvoelde mijn cliënt de schaarste, de leegte, de schande en het er niet mogen zijn tot diep in haar buik.

Ze doorbrak met een krak wat al zo lang vastzat. Een ont-knoping in de levensader.

Een nieuw fundament werd geboren en ze kon terugkeren en thuiskomen, in zichzelf.

Ze gaf ook geboorte aan het kind in haarzelf dat eindelijk zichtbaar mocht zijn. Ze zag voor het eerst haar eigen schoonheid. Een shift, ook voor haar voorouders en haar familiesysteem.

“En waar ga ik me nu dan mee voeden?”

Een Transcendente Reis naar háár wereld van pure voeding was de kers op de taart. Daar vond ze haar antwoord.

“Mijn buik is rustig. En als ik langs de spiegel loop stop ik even. Dan kijk in naar mezelf en knipoog naar mezelf en zeg dat ik er goed uitzie vandaag. Ik mag gezien worden. Ik laat me zien. Ik leef!

De foto van mijn oma staat weer op de kast. Net alsof ze even mee kan kijken”.

Alles is met elkaar verbonden. Alles wat niet uitgesproken en verwerkt is reist mee door de tijd, door generaties heen en vindt een weg naar buiten. Vroeg of laat.

Hoe mooi is het om oud familie trauma te mogen helen en de stroom van liefde weer op gang te mogen brengen.

Liefs

Voor meer informatie:  klik hier

Ze vond zichzelf niet mooi, die superleuke vrouw en had altijd al moeite met haar spiegelbeeld, vertelde ze.

“Alles wat ik draag zit me niet lekker. Als ik zit, zit alles te krap. Weer een grotere maat kopen zie ik niet meer zitten. Rustig zitten kan ik niet. Alleen zitten kan ik niet. En nu we het toch over zitten hebben, mijn leven zit me überhaupt niet meer lekker”.

Ik zat naast haar en nam haar onrust waar. Vanuit haar onrust daalden we treetje voor treetje af. Terug naar haar jonge jaren.

Haar vader woonde toen op een andere plek in Nederland en ze zag hem nauwelijks, haar moeder was druk en had geen tijd om gezond te koken, haar vriendinnetjes waren dunner en zaten op ballet. Iets waar zij niet van hielt.

Ze was een buitenkind. En een buitenbeentje. Dat voelde soms eenzaam en buitengesloten. Ze was graag in de natuur en hield van alle dieren, daar kon ze uren zitten.

Maar dat vonden haar vriendinnetjes saai.

Om erbij te horen ging ze ook op ballet én ze moest dunner zijn. Ze at nog maar weinig. Het gevoel van honger werd haar vriend, dat gevoel was verbonden aan opgenomen zijn in een groep.

Zolang ze honger had, was ze niet alleen.

En zo ging ze in haar leven van groep naar groep en paste zich ogenschijnlijk moeiteloos aan. Altijd de dunste, de beste, de liefste. Maar nooit zichzelf, dat was ze vergeten onderweg.

Het leven gooide ook heel recent weer “roet in het eten”. Getriggerd door weer alleen gelaten worden, uitgesloten worden knapte er iets in haar en ze verbond zich uit wanhoop met eten. Veel eten, vet eten omdat honger haar niet meer hielp. Het teveel eten bracht verzadiging en een paar kledingmaten meer, maar geen rust. Door haar maatje meer werd ze nog meer een buitenbeentje. En dat zat haar niet lekker.

De innerlijke honger naar verbinding werd niet gestild.

We hebben haar gevonden, haar echte zelf. Ergens op een stille plek in haar verborgen. Het was als een blij weerzien met “een oude vriendin”. Een hernieuwde verbinding kon moeiteloos ontstaan.

In plaats van vast te houden aan uiterlijke omstandigheden, een groep of club voelt ze de connectie en stevigheid in zichzelf die ze zo zocht. Het vullen is verleden tijd en ze geeft meer gewicht aan zichzelf. Ze is niet meer alleen, ze is meer heel.

“Super bedankt voor je luisterend oor en het horen wat ik niet kon zeggen en met het navigeren door de hele warboel heen bij de sessies. Af en toe gedacht waar ben ik aan begonnen het was best hard werken. Er is een verhaal, een illusie doorbroken en ik voel nu wel met wie ik wil omgaan en dat hoeft niet meer in een groep. In ieder geval met mezelf, dat is al genoeg maar ik moet er nog wel aan wennen. Ik vind mezelf leuker en leuker worden en heb meer zin in de dag als ik wakker word. Soms heb ik nog trek maar de honger is verdwenen. 

En ik ben weer buiten in het bos achter mijn huis. Daar kan ik rustig zitten. 

Mijn spijkerbroek is ondertussen een maatje kleiner. Die zit weer lekker dat is top. Je bent een topper, blij met jou. Dank je wel. 

Liefs van Sanne”.

Ze is mooier dan ooit tevoren, eenzaamheid en buitengesloten zijn heeft plaats gemaakt voor verbinding. Vanuit daar laat ze fysiek los, onderweg naar haar eigen gewicht.

Ze zit er weer lekker in!