Ik heb er zo mijn buik van vol

Ze vond haar buik te dik en had een hekel aan haar spiegelbeeld.  Ze kon haar eigen schoonheid niet zien.

Afvallen was belangrijk in haar leven.

Ze hoorde als kind al dat ze te zwaar was en een buikje had. Van huis uit had ze meegekregen dat ze altijd moest opletten met wat ze at.

En ze leerde al jong hoe ze haar lijfje en zichzelf kon verstoppen onder kleding.

Haar grootmoeder was lief voor haar. Ze kreeg altijd een ‘koetjesreep’. Daar had ze zoete herinneringen aan.

Deze lieve vrouw had veel meegemaakt in haar leven en genoot ervan mijn cliënt te verwennen met de reep. Iets wat ze zelf niet kreeg toen ze jong was. Chocolade was haar taal van de Liefde.

Toen ze stierf liet ze een grote leegte achter.

Mijn cliënt was moe. Moe van het altijd maar op moeten letten met eten, moe van dat buikje en moe van het verstoppen van wie ze was.

Steeds vaker ging ze “los” met hele repen chocolade.  Zoete zachtheid, de liefde van buitenaf wat ze in haarzelf nog niet kon voelen.

” En ik heb er nu zo mijn buik van vol!”

Voorzichtig en liefdevol bewogen we door haar voorouderlijn en kwamen in contact met grote armoede, schaarste en leegte. Geen ruimte voor koestering, zachtheid en liefde.

Geen eten en geen veilige plek. Het er niet mogen zijn.

Door een tekort aan voeding had haar grootmoeder als jonge meid een opgezwollen buik. Het was een schande dat dit zichtbaar was.

Ze werd weggestuurd naar familie op het platteland. Uit het zicht. Ze werd verstopt.

Ze moest daar hard meewerken, zo jong als ze was. En eten was er nauwelijks. Haar buik zwol verder op en ze moest overleven. Terugkeren naar thuis was onmogelijk.

“Zolang mijn buik opgezwollen is, leef ik”

 

Een imprint die grootmoeder haar hele leven onbewust levend gehouden heeft. Stevig verankert in haar fundament en doorgegeven tot aan mijn client.

Misselijk en verdrietig doorvoelde mijn cliënt de schaarste, de leegte, de schande en het er niet mogen zijn tot diep in haar buik.

Ze doorbrak met een krak wat al zo lang vastzat. Een ont-knoping in de levensader.

Een nieuw fundament werd geboren en ze kon terugkeren en thuiskomen, in zichzelf.

Ze gaf ook geboorte aan het kind in haarzelf dat eindelijk zichtbaar mocht zijn. Ze zag voor het eerst haar eigen schoonheid. Een shift, ook voor haar voorouders en haar familiesysteem.

“En waar ga ik me nu dan mee voeden?”

 

Een Transcendente Reis naar háár wereld van pure voeding was de kers op de taart. Daar vond ze haar antwoord.

“Mijn buik is rustig. En als ik langs de spiegel loop stop ik even. Dan kijk in naar mezelf en knipoog naar mezelf en zeg dat ik er goed uitzie vandaag. Ik mag gezien worden. Ik laat me zien. Ik leef!

De foto van mijn oma staat weer op de kast. Net alsof ze even mee kan kijken”.

 

Alles is met elkaar verbonden. Alles wat niet uitgesproken en verwerkt is reist mee door de tijd, door generaties heen en vindt een weg naar buiten. Vroeg of laat.

Hoe mooi is het om oud familie trauma te mogen helen en de stroom van liefde weer op gang te mogen brengen.

Liefs

 

Voor meer informatie:  klik hier

Kijken voorbij de tijd

ik kan de hele dag wel eten. En ook gewoon alles door elkaar” zei ze. Dan ga ik van zoet naar hartig en van zacht naar kraken. Geen grote hoeveelheden in een keer, dat trek ik niet. Maar gewoon de hele dag door.

En dan kijk in naar mezelf in de spiegel en zie een soort van monster. En dan bedoel ik geen koekiemonster maar echt een heel naar donker wezen dat alles opvreet en zo ondertussen ook aan mij begonnen is.

Straks ben ik ook nog opgegeten en waar ben ik dan? Kan ik mezelf dan nog wel zien?  Ik begin zelfs om me heen te kijken of het er echt is. Zo voelt dat dan. Gek mens ben ik”.

Dat klink niet fijn en we gaan op onderzoek uit.

De spanning in haar lijf is voelbaar en concentreert zich rond haar keel. De keel is een bijzondere plek. Het is de poort waar voeding (of vulling) en energie vanuit de buitenwereld ons systeem binnenkomt.

Maar ook onze binnenwereld naar zich kan uiten en gedeeld kan worden naar de buitenwereld toe. Expressie van gedachten en gevoel. Of, het juist niet uiten…

We gaan verder en dieper terug dan mijn client kan bevatten. Terug naar een donkere periode verbonden aan haar grootouders. En tijd waar supermarkten en koelkasten vol met eten niet gewoon waren. En tijd van overleven, onveiligheid en een tijd van voorbij grenzen gaan om iets eetbaars te kunnen bemachtigen. En donkere tijd, een monsterlijke tijd. Een tijd waar je niet vrijuit kon spreken. En een tijd waar intense honger en leegte was en haar grootvader het leven los moest laten om zijn gezin nog met kleine beetjes te kunnen voeden.

Er zijn verschrikkelijke gebeurtenissen geweest die voor altijd geheim moesten blijven, zorgvuldig bedenkt waren en meegereisd zijn door haar familiesysteem. Nooit verteld uit schaamte en angst. Het mocht niet zichtbaar zijn.

Als een donker monster” zei ze.

Door te verbinden met deze donkerte en de gebeurtenissen te doorvoelen, het te doorleven en het uit te spreken kwam er uiteindelijk beweging in haar lijf. Hoestend en proestend liet ze vrij. Happend naar adem bracht ze zuurstof in haar familiesysteem.

Het geheim was vrij en ze kon compassie voelen voor haar grootouders. En in het bijzonder voor haar opa. Ze had hem nooit gekend, maar hij was voor haar zo dichtbij komen.

Alsof ik hem mijn hele leven al ken”.

Dank je wel Fonny, er is geen monster meer in de spiegel en het maar raaketen is verschoven naar de achtergrond. Ik weet dat het er was maar het is niet meer van mij. Om mij heen is rust en de drang om steeds om mij heen te kijken is verdwenen. Ook bedankt dat je me hebt laten zien hoe ik gezond kan eten. Want dat heb ik eigenlijk nooit echt gedaan als ik erop terugkijk”.

 

Het zit me niet lekker

Ze vond zichzelf niet mooi, die superleuke vrouw en had altijd al moeite met haar spiegelbeeld, vertelde ze.

Alles wat ik draag zit me niet lekker. Als ik zit, zit alles te krap. Weer een grotere maat kopen zie ik niet meer zitten. Rustig zitten kan ik niet. Alleen zitten kan ik niet. En nu we het toch over zitten hebben, mijn leven zit me überhaupt niet meer lekker”.

Ik zat naast haar en nam haar onrust waar. Vanuit haar onrust daalden we treetje voor treetje af. Terug naar haar jonge jaren.

Haar vader woonde toen op een andere plek in Nederland en ze zag hem nauwelijks, haar moeder was druk en had geen tijd om gezond te koken, haar vriendinnetjes waren dunner en zaten op ballet. Iets waar zij niet van hielt.

Ze was een buitenkind. En een buitenbeentje. Dat voelde soms eenzaam en buitengesloten. Ze was graag in de natuur en hield van alle dieren, daar kon ze uren zitten.

Maar dat vonden haar vriendinnetjes saai.

Om erbij te horen ging ze ook op ballet én ze moest dunner zijn. Ze at nog maar weinig. Het gevoel van honger werd haar vriend, dat gevoel was verbonden aan opgenomen zijn in een groep.

Zolang ze honger had, was ze niet alleen.

En zo ging ze in haar leven van groep naar groep en paste zich ogenschijnlijk moeiteloos aan. Altijd de dunste, de beste, de liefste. Maar nooit zichzelf, dat was ze vergeten onderweg.

Het leven gooide ook heel recent weer “roet in het eten”. Getriggerd door weer alleen gelaten worden, uitgesloten worden knapte er iets in haar en ze verbond zich uit wanhoop met eten. Veel eten, vet eten omdat honger haar niet meer hielp. Het teveel eten bracht verzadiging en een paar kledingmaten meer, maar geen rust. Door haar maatje meer werd ze nog meer een buitenbeentje. En dat zat haar niet lekker.

De innerlijke honger naar verbinding werd niet gestild.

We hebben haar gevonden, haar echte zelf. Ergens op een stille plek in haar verborgen. Het was als een blij weerzien met “een oude vriendin”. Een hernieuwde verbinding kon moeiteloos ontstaan.

In plaats van vast te houden aan uiterlijke omstandigheden, een groep of club voelt ze de connectie en stevigheid in zichzelf die ze zo zocht. Het vullen is verleden tijd en ze geeft meer gewicht aan zichzelf. Ze is niet meer alleen, ze is meer heel.

Super bedankt voor je luisterend oor en het horen wat ik niet kon zeggen en met het navigeren door de hele warboel heen bij de sessies. Af en toe gedacht waar ben ik aan begonnen het was best hard werken. Er is een verhaal, een illusie doorbroken en ik voel nu wel met wie ik wil omgaan en dat hoeft niet meer in een groep. In ieder geval met mezelf, dat is al genoeg maar ik moet er nog wel aan wennen. Ik vind mezelf leuker en leuker worden en heb meer zin in de dag als ik wakker word. Soms heb ik nog trek maar de honger is verdwenen. 

En ik ben weer buiten in het bos achter mijn huis. Daar kan ik rustig zitten. 

Mijn spijkerbroek is ondertussen een maatje kleiner. Die zit weer lekker dat is top. Je bent een topper, blij met jou. Dank je wel. 

Liefs van Sanne”.

Ze is mooier dan ooit tevoren, eenzaamheid en buitengesloten zijn heeft plaats gemaakt voor verbinding. Vanuit daar laat ze fysiek los, onderweg naar haar eigen gewicht.

Ze zit er weer lekker in!

 

 

 

Zure matten

“Eigenlijk kan het me niet schelen dat ik te zwaar ben, maar mijn omgeving maakt zich zorgen. Ze zeuren erover en vinden mij onverschillig en ongevoelig als ze dit tegen me zeggen, snap je dat nou?” zei ze. “Ik ben altijd al te zwaar geweest. Mijn hele leven denk ik, waar gaat het over.”

Voelen was een ding voor deze vrouw. Of eigenlijk was het NIET voelen. Haar gewicht liet haar koud, eigenlijk liet alles haar koud. Alles was grijs.

“wat ik doe, dat doe ik goed, ik zorg er altijd voor dat alles af is, alles op tijd klaar is en geregeld is. Waar maakt iedereen zich dan zo druk om”.

Eerlijk gezegd had ik ook een klein beetje zorg. Want vrouw zijn IS voelen. Emoties voelen is onze natuurlijke staat van Zijn. Niet voelen vertelt een verhaal op een diepere laag.

Ik vroeg haar naar het laatste moment dat ze ontroering of verdriet, boosheid of pijn had gevoeld. Ze wist het niet. “vast toen ik klein was” zei ze.

Voel je of je honger hebt of genoeg gegeten hebt? Vroeg ik haar. Ook dat kon ze niet voelen. Ze deed maar wat met eten. Of het nou te kort, te veel, te eenzijdig, vulling of anders was.. het kon haar niet schelen. Het was grijs.

Het enige waar ze “blij” van werd was zure matten. Daar kon ze veel van op. “Lekker in hele dunne sliertjes scheuren en heel langzaam eten. Mijn kaken trekken dan…. Je kent het wel…”.

Yes, een beetje gevoel!

Het bleek dat deze zure matten een mooie en blije herinnering vertegenwoordigen vanuit haar jeugd. Eén van de weinige momenten waarop iedereen bij elkaar was en plezier had. Ongeremd lachen en ongegeneerd gek doen. Liefst met de hele familie. Dat waren mooie herinneringen die zwaar wogen voor haar.

Momenten waar ze nog steeds op teert. Momenten die haar in leven houden, zei ze. En weet je wat ik toen droeg? Roze.

Deze mooie herinnering bracht ons verder naar het moment waarop ze moest besluiten niet meer te voelen. En moment waarop ze iets hoorde, niet voor haar kleine meisjesoren bedoeld, dat haar onveilig in haar lijfje deed voelen.

Er was op dat moment even geen aandacht voor haar onveiligheid en ze had er zelf mee te dealen.

Onbewust bedacht haar systeem een briljante manier om voor eens en altijd veilig te zijn. Onverschilligheid, koud, leeg en gevoelloosheid. Het dichtzetten van de natuurlijk stroom van emoties. Bijna afgesneden van haar essentie als mens en als vrouw.

De leegheid en innerlijke kou werd gevoed door zure matten. Een flinterdunne roze verbinding met het kleine meisje en haar ware ik.

Het raakte me dat ik mocht waarnemen hoe ze weer voorzichtig in verbinding kon komen met die kleine meid. Haar kon vertellen dat het niet haar schuld was. Dit innerlijk kinddeel veiligheid kon bieden van uit haar bewustzijn van nu.

Haar kon omarmen en energetisch op kon laten opgroeien tot een leeftijdsbewustzijn en volwassenheid van mijn cliënt op dit moment.

Ze kon alle betrokken personen vergeven voor wat er gebeurd was én ze kon zichzelf vergeven voor alle jaren van kou en afwezigheid in zichzelf.

Vergeven doe je niet voor de ander, vergeven doe je voor jezelf. Het brengt gestolde energie in beweging en de liefde in jezelf kan weer gaan stromen. De kleur grijs kon plaats maken voor een nieuwe kleur.

Ik was niet de enige die het kon voelen, mijn cliënt huilde stille tranen. Niet uitbundig maar voorzichtig. Nog zo kwetsbaar en klein.

 

Ze kreeg een beetje huiswerk van me mee.

Een simpele beoefening om bewust te gaan eten. Gevarieerd en kleurrijk.

De kleuren en vormen waar te leren nemen op het bord. Structuren te voelen in haar mond. Smaken te leren proeven. Iedere hap 20 keer te kauwen zodat haar lijf de voeding optimaal kan verteren. Te voelen hoe ze zichzelf voedt.

En nog een hele lastige uitnodiging… iedere dag even in de spiegel kijken en tegen jezelf zeggen: ik hou van jou, en ik meen het.

De eerste 100 keer voel je dat je het niet meent, dat geeft niet. Er gaat een moment komen dat je het wél een keertje voelt.

Bij de gedachte alleen al werd ze wat opstandig. “Dan trek ik daarna wel even een gekke bek naar mezelf hoor” zei ze.

Helemaal prima, want ook dat is een emotie die ze weer mag leren voelen.

 

Vorige week was ze weer even in mijn praktijk. Niet helemaal meer in zwart en grijs gekleed maar met een shirt met roze print. Het voelen en voeden gaat beter. Steeds iets meer. Ongevoeligheid en fysieke stevigheid worden minder.

“Ik voel me nu meer een roze zuurstok dan een zure mat. Maar ik zal nooit een Barbie worden hoor” zei ze.

We hebben er om gelachen.

De aanwezigheid van de liefde in haarzelf heeft zich genesteld in haar hart. Het geeft haar meer kleur en warmte. En dat ziet ze in de spiegel.

Een Barbie worden, dat zie ik ook niet gebeuren. Word maar steeds meer wie je werkelijk bent!

 

Jij altijd met je jurkjes

Weet je wel hoe irritant dat is?

En zo begon de transformatie coach sessie met Joke. Ik mag haar verhaal delen. Want we kunnen er nu gelukkig hard om lachen maar dat was eerst wel even anders…

“ Ik meende het natuurlijk niet maar het doet gewoon pijn. Ik wil ook al zo lang iets leuks aan.

Je vroeg me waar ik in mijn lichaam deze pijn, deze trigger waarnam.

In mijn buik natuurlijk net boven mijn maag.

Het werd een sessie met veel tranen. Want in mijn jeugd ben ik dus gepest. Ze zeiden dat ik te dik was en er stom uitzag en dat mijn ouders zeker te arm waren om fatsoenlijk eten of kleding te kopen. Soms zelfs dat ik stonk.

Dat was niet zo. Ik was niet dik en ik was schoon maar mijn ouders vonden het gewoon niet belangrijk om precies het juiste merk te kopen.

Ik heb mijn ouders gesmeekt en gehaat want ik wilde er ook bij horen en daarom ben ik gaan eten. Stiekem op mijn slaapkamer. Ik had een goede verstopplek voor alles wat ik dan kocht.

Het eten was mijn vriend en ik kon er hele gesprekken mee voeren. Maar verder kon ik er met niemand over praten.

Ik denk dat ik de hele sessie gehuild heb. Eindelijk! het zat zo diep verstopt.

We hebben iets met banden en haken en een kind deel en iets met een (dikke) beschermer aangepakt.

We hebben hard gewerkt samen en het geeft me veel meer rust en eten gaat anders.

Het is soms nog lastig niet uit gewoonte iets in mijn mond te stoppen want dat doe ik al 36 jaar zo. Ook dat gaat langzaam anders.

Bedankt lieve Fon! Je bent niet opzij gegaan maar juist helemaal bij me gebleven ook toen een deel van mij niet zo lief was tegen jou.

Het voelt anders en mijn lijf veranderd.

Op naar een leuke zomerjurk voor mij!”

Joke

 

Toen ik Joke afgelopen week terug zag in mijn praktijk droeg ik expres weer dat ene jurkje (van de foto). Ik was benieuwd wat er zou gebeuren….

Ik kreeg een complimentje over het leuke jurkje.

Mooi hè hoe dat werkt!

Verdriet Lijf

Ze kwam binnen, die stoere vrouw met een maatje meer. Afvallen en lichter zijn, dat was wat ze wilde. Maar hoe, dat was de vraag en dat mocht ik voor haar oplossen, zei ze.

Er was haar van alles overkomen in het leven. En steeds vond ze troost en steun bij kaas. Kilo’s kaas. “Grootverbruiker” zoals ze zichzelf noemde. Kaas was de oplossing geweest.

En ze was moe. Heel moe. Maar ze moest dóór.

Wandelen was echt haar ding vertelde ze, dat deed ze vroeger veel. Er was een verlangen om dat weer te gaan doen. Maar er was nog geen tijd, want ze moest dóór.

Al tijdens het intakegesprek kwamen de tranen.

Dat vond ze maar gek, dat was ze immers niet van plan geweest. “Heel raar dat ik bij jou zomaar mijn hart lucht en moet huilen” zei ze.

De tranen brachten ons bij een diep gelegen plek in haar. Een plek die zo donker was dat het wel een kelder leek. De kelder van haar hart. En in die innerlijke kelder stonden oude dingen opgeslagen. Dingen die ze niet (meer) in gebruik had maar er nog geen afstand van kon doen.

Het was een beetje spannend in die kelder. Er waren schaduwen, zo leek het. Want ze kon door het duister niet zien wat er allemaal opgestapeld stond.

En dus, als ze per ongeluk in die innerlijke kelder terecht kwam liep ze steeds tegen iets aan, ze bezeerde zich en voelde pijn. Een goede reden om niet af te dalen maar dóór te gaan.

We hebben licht laten schijnen in die kelder en alles eens bekeken. Het bleek helemaal niet zo eng als dat ze dacht. Het waren oude stukjes verdriet. Vanuit haar jeugd, haar volwassen leven en zelfs gekregen van haar moeder.

Opgestapeld, neergekwakt en in de hoek gezet. Bijna vergeten.

We hebben opgeruimd, dingen terug gegeven aan de oorspronkelijke eigenaar en een nieuw peertje in haar innerlijke verlichting gedraaid.

De kelder van haar hart is een stuk lichter en dat wat ze wel wil bewaren heeft de juiste plek gekregen. En, ze kan nu zelf ook het licht aandoen zodat ze zich wat vrijer kan bewegen. En lichter, want oud verdriet verzwaart haar niet meer.

Haar eerste wandelingen zijn een feit.

“Ik vond het spannend, want wat moest ik ervan verwachten?? Ik ben niet zo bekend met jouw werk. Maar het is me meegevallen. Ik ben eigenlijk verbaasd hoe snel er dingen kunnen veranderen in mijn lichaam en tussen mijn oren.

Ik race niet meer en hoef niet meer door te gaan maar wandel weer!! en sta even stil en kan even rondkijken en zelfs genieten.

En daardoor kan ik ook ineens weer voelen want dat durf ik weer. Ik had echt een lijf vol verdriet.

Daar ben ik je misschien nog wel het meeste dankbaar voor.

En de kaas eet ik niet meer. Zo lekker was het eigenlijk niet.

Je vertelde dat de behoefte aan zout/ hartig eten een signaal van het lichaam was dat het vermoeid was maar ik er niet aan toe gaf. Dat wist ik niet maar ik kan er vanaf nu naar luisteren.

Met het gezonde voedingspatroon van jou val ik nu ook al af.

Dag verdriet lijf!”

Ik ben dankbaar dat ik een stukje met haar mee mocht wandelen en kon waarnemen dat ze haar verdriet vrij heeft kunnen laten uit de kelder van haar hart. Het deed zoveel pijn en verzwaarde haar. De kaas was de pleister op de wond.

De energie in haar lijf is in beweging gekomen en ze wandelt weer. Haar lichaam beweegt zich nu naar het echte, authentieke gewicht op een passend tempo voor haar.

Ontkenning

“moet ik nog ergens rekening mee houden in jouw weegmoment?” vraag ik mijn cliënt.

Want er zijn veel factoren die maken dat een weegmoment nogal af kan wijken van normaal.

 

“Niet dat ik weet” zegt ze. “ik heb geen idee of het goed gegaan is deze week en hoe groot de schade zal zijn”.

Ik hoor ontkenning en iets van een mogelijke schade. Interessant! Ontkenning is powerful en zorgt voor minder helder zicht. Ontkenning creëert een soort mist over de werkelijkheid.

De meeste van ons zijn in meer- of mindere mate behendig in het gebruik van deze tool om de werkelijkheid aangenamer te maken. We hebben geleerd om hiermee het gevoel van ongemak na iets doen wat we niet afgesproken hadden met onszelf (cheaten bijvoorbeeld) te kunnen stoppen. We veranderen daarmee niet onze omstandigheden maar doen alsof ze iets anders zijn dan ze werkelijk zijn.  “Als ik het niet kan zien, dan is het er niet”.

 

Terwijl een deel van jou bezig is een nieuwe (on)werkelijkheid te scheppen die niet overeenkomt met de waarheid, gaat ergens een andere deel in stilte aan het werk om de waarheid te aanvaarden.

Want het blijft ergens diep van binnen knagen dat je niet geheel eerlijk en transparant bent tegenover jezelf.

 

Helder Zijn

Er komt altijd een moment dat de werkelijkheid zichtbaar wordt. De mist trekt op en je kunt er niet meer omheen. Dit is een moment van keuzes. De werkelijkheid erkennen en iets veranderen óf opnieuw de mist optrekken.

 

Ik help mijn cliënten graag met opnieuw de werkelijkheid te zien. Achteraf gezien valt dit altijd mee en het voelt zoveel beter!

Kijk maar naar jezelf zonder oordeel. Je bent een inzicht rijker en een stukje lichter.

 

Lees ook eens over  Transformatiecoaching

 

 

 

Een gezond voorbeeld.

Yolande en Annemarie, moeder en dochter. Twee stralende vrouwen die ik mocht begeleiden. Niet omdat ze ongelukkig waren met zichzelf, zeker niet, maar om op langer termijn gezond te blijven en een voorbeeld te zijn in hun gezinnen. Samen werken aan gezondheid, samen 160 pakjes boter in gewicht kwijt. Ieder op geheel eigen wijze. Daar waar het postuur veranderde werden ze steeds meer zichzelf.

Deze maand stralen ze in ForYou Magazine. Apetrots ben ik op ze.

Lees hier de online versie (blz 25)

‘Het is tijd voor mij!’

Keelie is een bezige bij. Ze is bezig met een studie Psychiatrisch Verpleegkundige en start binnenkort met een nieuwe baan. 2020 is een jaar vol veranderingen. Het is vooral een jaar dat ze voor zichzelf wilde kiezen en móest kiezen. Het Stappenplan van het 1op1 Dieet helpt Keelie de stappen te zetten terug naar zichzelf. Het geeft haar structuur en energie.

Het is prachtig om Keelie elke week meer te zien stralen!

 

 

 

Lees hier het verhaal van Keelie online.

Dit voorjaar ging ik ervoor: afvallen!

Mariska heeft een fijn maar ook druk leven. Ze is echtgenote van een man die heerlijk kan koken, moeder van 2 kids, ze is uitvaartbegeleidster wat ze met veel passie invult, ze heeft een rijk sociaal leven en géén talent voor sport. Balance4ever mocht Mariska begeleiden naar een gezond gewicht in evenwicht en meer balans in haar leven.

Mariska deelt haar verhaal in ForYou magazine december 2019.