Auteur: Fonny Freek

“Eigenlijk kan het me niet schelen dat ik te zwaar ben, maar mijn omgeving maakt zich zorgen. Ze zeuren erover en vinden mij onverschillig en ongevoelig als ze dit tegen me zeggen, snap je dat nou?” zei ze. “Ik ben altijd al te zwaar geweest. Mijn hele leven denk ik, waar gaat het over.”

Voelen was een ding voor deze vrouw. Of eigenlijk was het NIET voelen. Haar gewicht liet haar koud, eigenlijk liet alles haar koud. Alles was grijs.

“wat ik doe, dat doe ik goed, ik zorg er altijd voor dat alles af is, alles op tijd klaar is en geregeld is. Waar maakt iedereen zich dan zo druk om”.

Eerlijk gezegd had ik ook een klein beetje zorg. Want vrouw zijn IS voelen. Emoties voelen is onze natuurlijke staat van Zijn. Niet voelen vertelt een verhaal op een diepere laag.

Ik vroeg haar naar het laatste moment dat ze ontroering of verdriet, boosheid of pijn had gevoeld. Ze wist het niet. “vast toen ik klein was” zei ze.

Voel je of je honger hebt of genoeg gegeten hebt? Vroeg ik haar. Ook dat kon ze niet voelen. Ze deed maar wat met eten. Of het nou te kort, te veel, te eenzijdig, vulling of anders was.. het kon haar niet schelen. Het was grijs.

Het enige waar ze “blij” van werd was zure matten. Daar kon ze veel van op. “Lekker in hele dunne sliertjes scheuren en heel langzaam eten. Mijn kaken trekken dan…. Je kent het wel…”.

Yes, een beetje gevoel!

Het bleek dat deze zure matten een mooie en blije herinnering vertegenwoordigen vanuit haar jeugd. Eén van de weinige momenten waarop iedereen bij elkaar was en plezier had. Ongeremd lachen en ongegeneerd gek doen. Liefst met de hele familie. Dat waren mooie herinneringen die zwaar wogen voor haar.

Momenten waar ze nog steeds op teert. Momenten die haar in leven houden, zei ze. En weet je wat ik toen droeg? Roze.

Deze mooie herinnering bracht ons verder naar het moment waarop ze moest besluiten niet meer te voelen. En moment waarop ze iets hoorde, niet voor haar kleine meisjesoren bedoeld, dat haar onveilig in haar lijfje deed voelen.

Er was op dat moment even geen aandacht voor haar onveiligheid en ze had er zelf mee te dealen.

Onbewust bedacht haar systeem een briljante manier om voor eens en altijd veilig te zijn. Onverschilligheid, koud, leeg en gevoelloosheid. Het dichtzetten van de natuurlijk stroom van emoties. Bijna afgesneden van haar essentie als mens en als vrouw.

De leegheid en innerlijke kou werd gevoed door zure matten. Een flinterdunne roze verbinding met het kleine meisje en haar ware ik.

Het raakte me dat ik mocht waarnemen hoe ze weer voorzichtig in verbinding kon komen met die kleine meid. Haar kon vertellen dat het niet haar schuld was. Dit innerlijk kinddeel veiligheid kon bieden van uit haar bewustzijn van nu.

Haar kon omarmen en energetisch op kon laten opgroeien tot een leeftijdsbewustzijn en volwassenheid van mijn cliënt op dit moment.

Ze kon alle betrokken personen vergeven voor wat er gebeurd was én ze kon zichzelf vergeven voor alle jaren van kou en afwezigheid in zichzelf.

Vergeven doe je niet voor de ander, vergeven doe je voor jezelf. Het brengt gestolde energie in beweging en de liefde in jezelf kan weer gaan stromen. De kleur grijs kon plaats maken voor een nieuwe kleur.

Ik was niet de enige die het kon voelen, mijn cliënt huilde stille tranen. Niet uitbundig maar voorzichtig. Nog zo kwetsbaar en klein.

Ze kreeg een beetje huiswerk van me mee.

Een simpele beoefening om bewust te gaan eten. Gevarieerd en kleurrijk.

De kleuren en vormen waar te leren nemen op het bord. Structuren te voelen in haar mond. Smaken te leren proeven. Iedere hap 20 keer te kauwen zodat haar lijf de voeding optimaal kan verteren. Te voelen hoe ze zichzelf voedt.

En nog een hele lastige uitnodiging… iedere dag even in de spiegel kijken en tegen jezelf zeggen: ik hou van jou, en ik meen het.

De eerste 100 keer voel je dat je het niet meent, dat geeft niet. Er gaat een moment komen dat je het wél een keertje voelt.

Bij de gedachte alleen al werd ze wat opstandig. “Dan trek ik daarna wel even een gekke bek naar mezelf hoor” zei ze.

Helemaal prima, want ook dat is een emotie die ze weer mag leren voelen.

Vorige week was ze weer even in mijn praktijk. Niet helemaal meer in zwart en grijs gekleed maar met een shirt met roze print. Het voelen en voeden gaat beter. Steeds iets meer. Ongevoeligheid en fysieke stevigheid worden minder.

“Ik voel me nu meer een roze zuurstok dan een zure mat. Maar ik zal nooit een Barbie worden hoor” zei ze.

We hebben er om gelachen.

De aanwezigheid van de liefde in haarzelf heeft zich genesteld in haar hart. Het geeft haar meer kleur en warmte. En dat ziet ze in de spiegel.

Een Barbie worden, dat zie ik ook niet gebeuren. Word maar steeds meer wie je werkelijk bent!

Weet je wel hoe irritant dat is?

En zo begon de transformatie coach sessie met Joke. Ik mag haar verhaal delen. Want we kunnen er nu gelukkig hard om lachen maar dat was eerst wel even anders…

“ Ik meende het natuurlijk niet maar het doet gewoon pijn. Ik wil ook al zo lang iets leuks aan.

Je vroeg me waar ik in mijn lichaam deze pijn, deze trigger waarnam.

In mijn buik natuurlijk net boven mijn maag.

Het werd een sessie met veel tranen. Want in mijn jeugd ben ik dus gepest. Ze zeiden dat ik te dik was en er stom uitzag en dat mijn ouders zeker te arm waren om fatsoenlijk eten of kleding te kopen. Soms zelfs dat ik stonk.

Dat was niet zo. Ik was niet dik en ik was schoon maar mijn ouders vonden het gewoon niet belangrijk om precies het juiste merk te kopen.

Ik heb mijn ouders gesmeekt en gehaat want ik wilde er ook bij horen en daarom ben ik gaan eten. Stiekem op mijn slaapkamer. Ik had een goede verstopplek voor alles wat ik dan kocht.

Het eten was mijn vriend en ik kon er hele gesprekken mee voeren. Maar verder kon ik er met niemand over praten.

Ik denk dat ik de hele sessie gehuild heb. Eindelijk! het zat zo diep verstopt.

We hebben iets met banden en haken en een kind deel en iets met een (dikke) beschermer aangepakt.

We hebben hard gewerkt samen en het geeft me veel meer rust en eten gaat anders.

Het is soms nog lastig niet uit gewoonte iets in mijn mond te stoppen want dat doe ik al 36 jaar zo. Ook dat gaat langzaam anders.

Bedankt lieve Fon! Je bent niet opzij gegaan maar juist helemaal bij me gebleven ook toen een deel van mij niet zo lief was tegen jou.

Het voelt anders en mijn lijf veranderd.

Op naar een leuke zomerjurk voor mij!”

Joke

Toen ik Joke afgelopen week terug zag in mijn praktijk droeg ik expres weer dat ene jurkje (van de foto). Ik was benieuwd wat er zou gebeuren….

Ik kreeg een complimentje over het leuke jurkje.

Mooi hè hoe dat werkt!

Ze kwam binnen, die stoere vrouw met een maatje meer. Afvallen en lichter zijn, dat was wat ze wilde. Maar hoe, dat was de vraag en dat mocht ik voor haar oplossen, zei ze.

Er was haar van alles overkomen in het leven. En steeds vond ze troost en steun bij kaas. Kilo’s kaas. “Grootverbruiker” zoals ze zichzelf noemde. Kaas was de oplossing geweest.

En ze was moe. Heel moe. Maar ze moest dóór.

Wandelen was echt haar ding vertelde ze, dat deed ze vroeger veel. Er was een verlangen om dat weer te gaan doen. Maar er was nog geen tijd, want ze moest dóór.

Al tijdens het intakegesprek kwamen de tranen.

Dat vond ze maar gek, dat was ze immers niet van plan geweest. “Heel raar dat ik bij jou zomaar mijn hart lucht en moet huilen” zei ze.

De tranen brachten ons bij een diep gelegen plek in haar. Een plek die zo donker was dat het wel een kelder leek. De kelder van haar hart. En in die innerlijke kelder stonden oude dingen opgeslagen. Dingen die ze niet (meer) in gebruik had maar er nog geen afstand van kon doen.

Het was een beetje spannend in die kelder. Er waren schaduwen, zo leek het. Want ze kon door het duister niet zien wat er allemaal opgestapeld stond.

En dus, als ze per ongeluk in die innerlijke kelder terecht kwam liep ze steeds tegen iets aan, ze bezeerde zich en voelde pijn. Een goede reden om niet af te dalen maar dóór te gaan.

We hebben licht laten schijnen in die kelder en alles eens bekeken. Het bleek helemaal niet zo eng als dat ze dacht. Het waren oude stukjes verdriet. Vanuit haar jeugd, haar volwassen leven en zelfs gekregen van haar moeder.

Opgestapeld, neergekwakt en in de hoek gezet. Bijna vergeten.

We hebben opgeruimd, dingen terug gegeven aan de oorspronkelijke eigenaar en een nieuw peertje in haar innerlijke verlichting gedraaid.

De kelder van haar hart is een stuk lichter en dat wat ze wel wil bewaren heeft de juiste plek gekregen. En, ze kan nu zelf ook het licht aandoen zodat ze zich wat vrijer kan bewegen. En lichter, want oud verdriet verzwaart haar niet meer.

Haar eerste wandelingen zijn een feit.

“Ik vond het spannend, want wat moest ik ervan verwachten?? Ik ben niet zo bekend met jouw werk. Maar het is me meegevallen. Ik ben eigenlijk verbaasd hoe snel er dingen kunnen veranderen in mijn lichaam en tussen mijn oren.

Ik race niet meer en hoef niet meer door te gaan maar wandel weer!! en sta even stil en kan even rondkijken en zelfs genieten.

En daardoor kan ik ook ineens weer voelen want dat durf ik weer. Ik had echt een lijf vol verdriet.

Daar ben ik je misschien nog wel het meeste dankbaar voor.

En de kaas eet ik niet meer. Zo lekker was het eigenlijk niet.

Je vertelde dat de behoefte aan zout/ hartig eten een signaal van het lichaam was dat het vermoeid was maar ik er niet aan toe gaf. Dat wist ik niet maar ik kan er vanaf nu naar luisteren.

Met het gezonde voedingspatroon van jou val ik nu ook al af.

Dag verdriet lijf!”

Ik ben dankbaar dat ik een stukje met haar mee mocht wandelen en kon waarnemen dat ze haar verdriet vrij heeft kunnen laten uit de kelder van haar hart. Het deed zoveel pijn en verzwaarde haar. De kaas was de pleister op de wond.

De energie in haar lijf is in beweging gekomen en ze wandelt weer. Haar lichaam beweegt zich nu naar het echte, authentieke gewicht op een passend tempo voor haar.