Ze vond haar buik te dik en had een hekel aan haar spiegelbeeld. Ze kon haar eigen schoonheid niet zien.
Afvallen was belangrijk in haar leven.
Ze hoorde als kind al dat ze te zwaar was en een buikje had. Van huis uit had ze meegekregen dat ze altijd moest opletten met wat ze at.
En ze leerde al jong hoe ze haar lijfje en zichzelf kon verstoppen onder kleding.
Haar grootmoeder was lief voor haar. Ze kreeg altijd een ‘koetjesreep’. Daar had ze zoete herinneringen aan.
Deze lieve vrouw had veel meegemaakt in haar leven en genoot ervan mijn cliënt te verwennen met de reep. Iets wat ze zelf niet kreeg toen ze jong was. Chocolade was haar taal van de Liefde.
Toen ze stierf liet ze een grote leegte achter.
Mijn cliënt was moe. Moe van het altijd maar op moeten letten met eten, moe van dat buikje en moe van het verstoppen van wie ze was.
Steeds vaker ging ze “los” met hele repen chocolade. Zoete zachtheid, de liefde van buitenaf wat ze in haarzelf nog niet kon voelen.
” En ik heb er nu zo mijn buik van vol!”
Voorzichtig en liefdevol bewogen we door haar voorouderlijn en kwamen in contact met grote armoede, schaarste en leegte. Geen ruimte voor koestering, zachtheid en liefde.
Geen eten en geen veilige plek. Het er niet mogen zijn.
Door een tekort aan voeding had haar grootmoeder als jonge meid een opgezwollen buik. Het was een schande dat dit zichtbaar was.
Ze werd weggestuurd naar familie op het platteland. Uit het zicht. Ze werd verstopt.
Ze moest daar hard meewerken, zo jong als ze was. En eten was er nauwelijks. Haar buik zwol verder op en ze moest overleven. Terugkeren naar thuis was onmogelijk.
“Zolang mijn buik opgezwollen is, leef ik”
Een imprint die grootmoeder haar hele leven onbewust levend gehouden heeft. Stevig verankert in haar fundament en doorgegeven tot aan mijn client.
Misselijk en verdrietig doorvoelde mijn cliënt de schaarste, de leegte, de schande en het er niet mogen zijn tot diep in haar buik.
Ze doorbrak met een krak wat al zo lang vastzat. Een ont-knoping in de levensader.
Een nieuw fundament werd geboren en ze kon terugkeren en thuiskomen, in zichzelf.
Ze gaf ook geboorte aan het kind in haarzelf dat eindelijk zichtbaar mocht zijn. Ze zag voor het eerst haar eigen schoonheid. Een shift, ook voor haar voorouders en haar familiesysteem.
“En waar ga ik me nu dan mee voeden?”
Een Transcendente Reis naar háár wereld van pure voeding was de kers op de taart. Daar vond ze haar antwoord.
“Mijn buik is rustig. En als ik langs de spiegel loop stop ik even. Dan kijk in naar mezelf en knipoog naar mezelf en zeg dat ik er goed uitzie vandaag. Ik mag gezien worden. Ik laat me zien. Ik leef!
De foto van mijn oma staat weer op de kast. Net alsof ze even mee kan kijken”.
Alles is met elkaar verbonden. Alles wat niet uitgesproken en verwerkt is reist mee door de tijd, door generaties heen en vindt een weg naar buiten. Vroeg of laat.
Hoe mooi is het om oud familie trauma te mogen helen en de stroom van liefde weer op gang te mogen brengen.
Liefs
Voor meer informatie: klik hier
